Schermafbeelding 2023-12-29 om 15.27.04.png

Het karakter van

de Brits Korthaar

De Brits korthaar wordt wel liefhebbend "Teddybeer" genoemd door zijn aanbidders. Anders als dat dit koosnaampje doet vermoeden is de Brits Korthaar niet alleen een kat om te knuffelen. De Brits Korthaar is een ongecompliceerd, vriendelijk ras met een evenwichtig en aanhankelijk karakter. Hij past zich makkelijk aan, leert snel, bezit een robuust lichaam en vereist weinig vacht-onderhoud. Het is geen wonder dat dit ras een van de populairste rassen is!

De Brits korthaar is een zeer sterk ras. Hij kan zich zeer snel aanpassen aan nieuwe situaties zonder zijn interesse in uiteenlopende zaken op te geven. De Brit houdt van kinderen en geniet ervan dicht bij de mensen te zijn zonder zich op te dringen, doch is hij net zo toegewijd als een hond. Deze kat is een rustige huisvriend. Dit ras is nooit humeurig en kan de humor van bepaalde zaken wel inzien. Beide sexen kunnen over het algemeen goed samen met honden en andere huisdieren als ze op de goede wijze met elkaar zijn geïntroduceerd.

Een Brit houdt erg van spelen en kan uren zoet zijn met een muisje, balletje of propje papier. Een Brit heeft beweging nodig om goed in conditie te blijven en een krabpaal is een pré. Een Brit blijft tot op hoge leeftijd speels. De Britten hebben de gewoonte nieuwe bezoekers uitgebreid te inspecteren en terwijl ze dit doen geven ze vaak wat knuffels weg. Nadat deze behoefte bevredigd is loopt de kat koninklijk weg en gaat rustig de bezoeker zitten bekijken van een respectvolle afstand.

De Brits korthaar staat bekend om zijn intelligentie en grote leercapaciteit. Ze hebben een uitstekend geheugen. Als ze eenmaal geleerd hebben hoe ze een deur moeten openen, dan zullen ze dit niet meer vergeten.

Als dit ras eenmaal gewend is aan een dagelijkse routine dan zullen ze erop staan dat je je houdt aan deze routine. Over het algemeen zijn volwassen Britten moedig en niet snel bang. In panieksituaties blijft de Brit vaak verbazend rustig.

Kortom, de Brits korthaar is een perfecte familiekat!

Gezondheid

Hypertrofische CardioMyopathie, afgekort HCM, is een hartaandoening die wordt gekenmerkt door verdikking van de hartspierwand van de pompkamer, meestal de linker pompkamer. Omgezet in eenvoudige woorden: hypertrofisch = dikker worden, cardio = hart, myo = spier en pathie = ziekte.

Echografische screening van het hart wordt bij ons gedaan door Barbara Vandevelde of Ingrid Putcuyps. Barbara is Europees Specialist in Veterinaire Medische Beeldvorming (Dipl ECVDI) en mag officiële screenings uitvoeren voor PawPeds en andere instanties.

Erfelijkheid en waarom screenen?

HCM heeft een erfelijke basis, maar de overerfbaarheid is erg complex. Er zijn immers veel genmutaties op verschíllende genen, die verantwoordelijk kunnen zijn. HCM is geen aangeboren ziekte. Katten worden met een gezond hart geboren, maar kunnen wel een aantal genen of beter gezegd genmutaties (kleine afwijkingen in de DNA-code) dragen die HCM kunnen veroorzaken op latere leeftijd. Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat veel van deze genen niet volledig ‘penetrant’ zijn. Dat wil zeggen, ze zitten er wel, maar ze zijn niet of nóg niet actief. De katten zijn dan ‘drager’ van deze genmutaties terwijl ze toch de ziekte niet of nóg niet hebben (genotype aanwezig, fenotype afwezig).

Waarom genmutaties dan toch plots actief worden (“genexpressie”), is afhankelijk van omgevingsfactoren en misschien ook van andere genen (dus de combinatie van genen of genmutaties). Het is dus best mogelijk dat een kat in zijn jonge jaren negatief test, maar dat de foute genen pas op latere leeftijd actief worden waardoor de kat echografisch dan wel positief test. Een éénmalige echografische test op 1 jaar is dus niet afdoende.

Door de hoeveelheid van genen en genmutaties en de complexe invloed op elkaar is een genetische test als screening methode niet betrouwbaar. Echografische screening van het hart is voorlopig de enige methode om het voorkomen van HCM in de kattenpopulatie te verminderen. Net als bij heupdysplasie bij de hond, sporen we hiermee alleen de katten op die fenotypisch positief zijn (= aanwijzingen op echo die kunnen wijzen op HCM) en dus niet de dragers (fenotype afwezig, genotype aanwezig). Hierdoor is het dus mogelijk dat 2 ouders die op een bepaald moment nog negatief testen toch een kitten voortbrengen dat de ziekte ontwikkelt. Ook kunnen ouders die in het heden nog negatief testen, in de toekomst toch positief worden. Dit maakt echografische screening niet zaligmakend en soms erg frustrerend voor fokkers. Toch moeten we fokkers blijven motiveren om hun fokdieren regelmatig echografisch te screenen zodat de genmutaties zich zo weinig mogelijk verspreiden en het niet catastrofaal wordt. Daarnaast is het raadzaam de ‘lijnen’ in het oog te houden en heel open te communiceren via allerlei kanalen wanneer er een fokdier of nakomeling HCM blijkt te hebben. Deze openheid maakt het gemakkelijker voor fokkers uit te pluizen langs welke kant er iets fout is wanneer men de pech heeft met HCM geconfronteerd te worden. Zo kan nagegaan worden met welke lijnen beter niet verder gefokt wordt.

Bron: Heelix

PKD is de afkorting voor Polycystic Kidney Disease. Het is een erfelijke aandoening die bij katten voorkomt.

Katten met PKD hebben in beide nieren meerdere cystes (= met vocht gevulde holtes). Zowel het aantal cystes als de omvang van de cystes zal toenemen met het ouder worden van de kat. (De grootte kan varieren van enkele mm's tot enkele cm's). Deze cystes verdrukken het gezonde nierweefsel waardoor de nierfunctie minder zal worden. Je kunt het vergelijken met een ballon die langzaam opgeblazen wordt en door het groter worden het nierweefsel daaromheen verdrukt. Uiteindelijk zal er chronisch nierfalen optreden.

Klachten ontstaan dan ook meestal pas op latere leeftijd. Gemiddeld pas rond de 6-7 jaar komen de eerste klachten van nierproblemen naar voren.

Waarom moet er getest worden op PKD?

PKD is een gevaarlijke ziekte. Doordat de ziekte pas na jaren aan het licht komt is het van belang om de ziekte al in een vroeg stadium aan te tonen, zodat er met deze pkd positieve dieren niet wordt gefokt! Als er niet op getest wordt kan een PKD lijder al meerdere generaties verwekt hebben voordat de ziekte zich openbaart. Het is dus van groot belang dat de ziekte door alle katteneigenaren die willen fokken onderkend en onderzocht wordt om de ziekte een halt toe te roepen.

Oorzaak van PKD

PKD wordt veroorzaakt door een fout in het DNA waardoor een bepaald eiwit dat van belang is voor een goede nierfunctie verkeerd wordt aangelegd. PKD overerft dominant. Dat betekent dat bij aanwezigheid van één allel PKD1 de ziekte tot uiting komt. Een allel is een drager van erfelijke informatie. Er zijn 2 allelen: PKD1 en pkd1.

Allelen komen altijd gepaard voor en hierdoor zijn de volgende combinaties mogelijk:
pkd1/pkd1. De kat is PKD vrij.
PKD1/pkd1. De kat is lijder en zal in de toekomst PKD krijgen. Hij of zij kan PKD aan de volgende generatie doorgeven.
PKD1/PKD1: Uit recent onderzoek is gebleken dat deze genetische combinatie niet voorkomt bij volwassen dieren. Dit duidt erop dat het om een dodelijke afwijking gaat waarbij de kittens als embryo al sterven of vlak na de geboorte overlijden. (Het moment van overlijden is nog niet duidelijk)

Als een kat PKD heeft moet er altijd één of allebei de ouders PKD hebben. Uit twee PKD vrije ouders kan geen PKD kat geboren worden.

Wat zijn de symptomen van PKD?

Zolang de nieren nog voldoende functioneren zullen er geen klachten zijn. Zodra de nierfunctie achteruit gaat en meer dan 70% van het nierweefsel is aangetast zal de kat symptomen van nierfalen krijgen. Dit kan jaren duren.

De symptomen van nierfalen zijn
verminderde eetlust
vermageren
veel drinken en veel plassen
minder actief
bij buikpalpatie kunnen grote bobbelige nieren te voelen zijn
uitdroging, de huid blijft staan als je deze optilt
bleke slijmvliezen door bloedarmoede
braken

Een DNA-test voor PKD

Er is ook DNA onderzoek beschikbaar om bij katten de erfelijke aanleg voor PKD vast te stellen. Dat betekent dat op voorhand, vóórdat de dieren worden ingezet voor de fokkerij, vastgesteld kan worden welke katten op latere leeftijd in de problemen komen tengevolge van PKD.

De DNA test is betrouwbaar. Het voordeel van de DNA test is dat het maar eenmalig gedaan hoeft te worden op welke leeftijd je deze ook uitvoert.

Bron: Dierenkliniek Wilhelminapark

Feline Immunodeficiënte Virus (kattenaids) is wereldwijd een belangrijke oorzaak van ziekte bij de kat. Het virus werd voor het eerst ontdekt tijdens het onderzoek van een grote ziekte-uitbraak bij een groep zwerfkatten in Amerika. Deze katten hadden dezelfde ziektesymptomen als mensen met aids als gevolg van een HIV-besmetting. Hoewel HIV en FIV erg op elkaar lijken, zijn de virussen soortspecifiek. Dat betekent dat FIV alleen katten ziek kan maken en HIV alleen mensen. Er is dus geen enkel risico op besmetting voor personen die contact hebben met FIV-positieve katten. FIV is niet te genezen. Eenmaal besmet, zal een kat het virus de rest van zijn leven bij zich dragen. Na verloop van tijd zal het virus het afweersysteem aan gaan tasten.

Bron: licg.nl

Feline Leukemievirus is een virus dat wereldwijd voorkomt bij katten. FeLV is een belangrijke oorzaak van ziekte en overlijden bij katten. Een kat die blijvend (persistent) geïnfecteerd is met dit virus heeft een grote kans op het krijgen van allerlei ernstige ziekten zoals bloedarmoede, aantasting van het afweersysteem en het ontwikkelen van kanker. Er wordt geschat dat 70 tot 90% van alle blijvende geïnfecteerde katten overlijdt binnen 2 à 3 jaar nadat de infectie ontdekt is.

Wat is FeLV?

FeLV behoort tot dezelfde virusfamilie als het kattenaidsvirus (FIV), namelijk de familie der retroviridae. Het virus heeft de mogelijkheid om tumoren te laten ontstaan. Daarnaast kan een FeLV infectie leiden tot bloedarmoede en kan het afweersysteem aangetast worden. Het virus tast dan de bloedcellen van het afweersysteem aan, waardoor deze afsterven of beschadigd raken. Hierdoor wordt een kat gevoeliger voor andere aandoeningen en infecties. Veel katten overlijden aan complicaties door een verminderd afweersysteem, en niet aan tumoren. Het totale aantal katten dat besmet is met FeLV is in de meeste Europese landen laag (rond of onder de 1%), hoewel het in sommige gebieden meer dan 20% kan zijn. Tegenwoordig is het mogelijk om te testen of een kat geïnfecteerd is, en zijn er bovendien effectieve vaccins. Daardoor komt een FeLV-infectie gelukkig minder vaak voor, hoewel het nog steeds een belangrijke ziekte is.

Hoe raakt een kat geïnfecteerd?

De belangrijkste bron van infectie wordt gevormd door het speeksel van een geïnfecteerde kat. Het virus wordt verspreid wanneer er een speekseluitwisseling tussen katten plaatsvindt, zoals bij het elkaar wassen, het delen van een voerbak, of door kattenbeten.

FeLV kan ook worden overgedragen naar andere katten door contact met urine of ontlasting, bijvoorbeeld in de kattenbak. Het virus kan bovendien door een poes worden overgedragen op haar ongeboren kittens in de baarmoeder, of na de geboorte via de besmette moedermelk. Het komt echter zelden voor dat een met FeLV geïnfecteerde poes kittens krijgt, omdat FeLV in de meeste gevallen leidt tot sterfte van de ongeboren kittens, die vervolgens geresorbeerd (opgenomen in het lichaam) worden of geaborteerd. Het grootste deel van de katten raakt besmet met het virus door opname via mond of neus. Het virus vermeerderd zich vervolgens op deze plaats voordat het zich verder gaat verspreiden via de bloedbaan naar de rest van het lichaam en vooral naar het beenmerg.

Niet alle katten die blootgesteld worden aan FeLV raken blijvend geïnfecteerd. Zo kan de hoeveelheid virus waaraan de kat werd blootgesteld niet hoog genoeg zijn geweest of het afweersysteem heeft de infectie succesvol bestreden.

In zeldzame gevallen beperkt een FeLV infectie zich tot bepaalde lichaamsdelen zoals het melkklierweefsel. Dit wordt een 'gelokaliseerde infectie' genoemd.

Als de kat in staat is het virus te bestrijden, dan gebeurt dit in de eerste stadia (4 tot 12 weken) van de infectie. Wanneer het beenmerg eenmaal geïnfecteerd is, dan blijven de meeste katten levenslang besmet. Katten die continu virus aanmaken en uitscheiden in oa. het speeksel, noemen we blijvend (persistent) besmet. Deze katten zijn positief in de FeLV testen.

Een deel van de katten (30 tot 40% in een populatie) is in staat ook na de infectie van het beenmerg de virusvermeerdering te onderdrukken. Dit noemen we 'latent geïnfecteerd'. Deze dieren zijn negatief in de test op het virus in het bloed, scheiden geen virus uit en zijn dus niet besmettelijk voor andere katten. Bij een sterke onderdrukking van de afweer, bijvoorbeeld door stress, zou een latent geïnfecteerde kat opnieuw virus kunnen aanmaken en uitscheiden. Dit is echter zeldzaam.

Bron: licg.nl

Feline Infectieuze Peritonitis is een ziekte die veroorzaakt wordt door een virus. Dit virus komt over de hele wereld voor. Het FIP virus ontstaat als een variant (mutatie) van een Coronavirus dat bij de kat meestal geen ziekte of soms milde diarree veroorzaakt. FIP is zonder behandeling dodelijk.

Behandelen tegen FIP

Wanneer een kat eenmaal klinische symptomen laat zien, is het dier zonder behandeling niet meer te genezen en zal er aan overlijden. De meeste katten die FIP krijgen overlijden binnen enkele weken.

Tot voor kort was er geen effectieve behandeling van FIP en stierven katten aan deze ziekte. In 2018 is er een eerste onderzoek gepubliceerd waaruit bleek dat het antivirale middel GS-441524 effectief was in de behandeling van FIP. Er is verder onderzoek gedaan naar dit middel, waaruit bleek dat GS-441524 zowel effectief is bij de behandeling van natte en droge FIP. Per juni 2023 is dit middel via dierengeneeskunde Utrecht op de Nederlandse markt beschikbaar. Helaas zijn medicijnen voor FIP op de Belgische markt nog niet erkend / goedgekeurd en zijn er enkel niet erkende kanalen die dit medicijn aanbieden. Sommige mensen importeren dit zelf vanuit Amerika.

Bron: licg.nl

Cattery Rinacci

BE0588921246